Hiç böyle huylarım yoktu; pek feministte sayılmazdım gerçi ama, hani şu adamın gözünün içine bakan hatunlardan olmadım. Akşamları basar dışarı çıkarım, kimi rahattır kimi bildiğin maço; bir dünya olay olur, baktı benle kavga edilmiyor -beceremem hiç- suratını sallar sonra alakasız bir şeylerden kıyameti kopartır falan. Ha alttan alırım, susarım o başka. Ama bildiğimi de okumaktan pek vazgeçmemişimdir. Bir de erkekleri şaşırtan başka bir durumum vardır ki -vardı demek lazım aslında- o da kızlar grubumun olmayışıdır. Tek tük iyi dostum vardır hatun, geri kalan erkek kankalar diyarı. Bu adamlarla aramda birşey olmadığını, her nedense kabul etmek istememişler, kimi gizliden kimi gayet açığından diş bilemişler, onlarla görüştüğümde sonraki bir kaç günü cehennem etmişlerdir. Dediğim gibi, her ne kadar sinirlerimi yıpratsalarda çok da değiştirdiğim söylenemez durumu(aslında ben de zormuşum sanki)...
Bunlar işin bir yönü tabi, geyşalık durumuyla çok da bir ilgisi yok. Ama tarz bu olunca öyle adama sofralar donatayım, kapılarda karşılayım, meyvesini soyup yedireyim olayları da bana yabancıydı. Kaldı ki evet, geyşalık bu da değil... anlatıcam...
Ne olduysa bir sene önce -artık araftaki bir geyşa tuttu benim bedeni mi seçti kendine, sevgilim mi çok işini bilir bir adam çıktı orasını bilmiyorum- bende bişeyler değişmeye başladı. Bir buçuk sene önce bir adamla tanıştım. Hani o ilk görüşte aşk var ya, o olay. Elim ayağım zangırdadı, bir daha nerde görürüm nasıl yaparım bilemedim. Nasıl yapma kısmı aslında burda biraz karmaşık, yazıyı bulandırmayayım. Ama çok da olur bir ilişki değildi. Üç aya yakın olmazlandım, kimi zaman (aşığım ya) bırakıverdim kendimi, ama çoğunda "yok ıhh ıhh, bu iş yürümez en iyisi hiç başlamasın" dedim, çarptım kapıyı suratına gittim.
Olmadı, ne tamamen uzaklaşabildim ne vazgeçebildim. Başlarım olmazlara, ben bu adamı yaşayacağım dedim...
Ahh, iyi ki de demişim. O ilk zamanlar hayatımın şaşkınlıklarını yaşıyordum. Hiç tanımadığım bir erkek tipi adam, "senin ordayım uğrayım" diye arar, yok derim iş yetiştiriyorum sonra... "olmaz, özledim kısacık geliyorum" diye dayanır kapıya. Hayır kendimi naza çekme huyum yok, ama iş de beklemiyor bazen. Bu gelir yanıma oturur, kahvesini alır. Ben çalışırım o izler, sonra öper kucaklar gider. Başka zaman gelir, saatlerce bilgisayar başında oturup çizmekten sırtımın muhtelif yerleri bana sancı yoluyla can çekiştirmektedir, uzanırım kanepeye. Agrılarım geçene kadar masaj yapar, "hadi sen çalışmaya devam" der gider. O zamana kadar hiç şaşmadı, ne zaman sevgilim sıfatını taşıyan adamla 4 duvar arasında yalnız kalsak adamlar fırsat bu fırsat diyip üstüme atladı. Alışmamışım böyle adama ki, bana bi tuhaf geliyor.
Neyse böyle böyle başladı bizim hikayemiz. Giderek tanıdım, daha da tanıdıkça hala arada şaşırıyorum huyuna suyuna. Ben bu kadar yumuşacık, insanlara sevgiyle bakan, şu yaşına gelip hala içine kötülük girmemiş birini tanımadım, ne kadın ne erkek.
Haliyle öyle tartışmalarımız, kıskançlık krizlerimiz(en azından onun, ben ara ara az çıldırmadım çünkü) falan olmadı. Peki noldu? Ben ne zaman bir erkek kankamla çıksam bir iki saat geçmeden bu arayıp "hadi özledim gelip seni alıyorum" diye kaçırdı beni olay yerinden. Baktım adam ne surat asıyor, ne bişi diyor kıyamadım. Herhalde dedim söyleyemiyor ama rahatsız durumdan, amaan canım nolcak ben de eskisi kadar görüşmeyivereyim... Verdiğim ilk taviz bu oldu...
Bir iki kez uyur uyanık uzanmışken sırtını kaşımışım, adam ilk ona alıştı. Hani benim kronik sırt ağrılarıma kıyamaz, masaj falan yapardı demiştim ya; ben yine kıyamadım bi sefer de ben yapayım bari eşek olmayım dedim bunun omzu ağrıyınca. Yapış o yapış. Yok adam allahı var şimdiye kadar hadi bana şunu yap, hadi bunu pişir demişliği yok. Ama bana oldu olanlar, baktım masajı seviyo, adamın haftanın en az 2 günü masözü haline geldim. Hayır öyle sırt omuz falan değil, ayaklarına kadar bildiğin masaj... Yemeklerden konuşuluyo olsa, arada bu da "aaa bende çok severim" dese ben koşa koşa git, öğren, yap, yedir. Yahu nasıl bir kadın kocasının-sevgilisinin banyodaki kılını saçını toplamaktan keyif alır hale gelir? Biri bana bunu anlatsın susucam. Sıkıldım saçımın renginden, aylardır değiştireyim diyorum, sevgilim istemiyor. Eskiden olsa adamın nefret ettiği renk bile olsa canım istiyosa gider boyatırdım direk...
Tabi beni çileden çıkartanların hiç birisi bunlar olmadı... Doğumgünüydü... Bu ara para yok, pul yok ikimizde de. Zaten akşama da gidilmesi gereken başka bi yer var. Dedim ben buna güzel bi yemek hazırlayım, sonrasına da bakarız. İşten erken çıktım eve gittim, başladım hazırlığa. Ertesi gün de ofiste devam ettim, bi kısmını da orda pişirdim. Mumlu şaraplı bir yemek hazırladım. Ve o tuzluk biberliği çıkarttım paketinden... Geldi... Hesapta yemeğimizi yiyeceğiz, sonra gidilecek yere birlikte gidip sonrasında da başbaşa kalırız diyorum. Yemeği yerken "ya dedi işte bilmemkimler var, rahat edemiycez". hayır bende zaten hiç hazetmiyorum, başka zaman olsa mümkün değil gitmem. ama adamın doğum günü!.. Bu da sen gelmeye getiriyo durumu, benim şalter attı. Neyse topladım sofrayı.. İçeri gittim, pastasını getiricem. Zır telefon. E kutlayacak tabi eş dost doğumgününü de, adam kapatmak bilmedi ki. Pastanın mumları yarısına kadar kendi kendine yandı zaten. Tam üfledi, zırr başka telefon -ki o arayanı elime geçirsem yolmaktan beter edicem-.. Bu kapattığında ben artık ağladım ağlayacaktım... Geldi pastayı elleriyle yedirdi bana falan.. sarıldı.. Hatta iki boynumu ovdu, senin yine ağrımıştır diye. Sonra hadi dedi sende doğumgünü çocuğuna. Bana bak dedim, yürü git zaten sinirliyim... Sarıldı bu yine, bi süre kaldık öyle... Sonra baktım ben sırtını kaşıyorum, bu mırıldıyo.. Az da ovaladım falan... "Bebeğim" dedi, "Sen önceki hayatında kesin geyşaymışın"... Orada itekledim, "hadi dedim git işine. naaptın bana anlamadım zaten, senden önceki adamların hiç mi canı yoktu, parmağımı kıpırdatmadım hiçbirine. zaten saçlarımı da boyatmıyorsun".. Son cümlede saçmalamasaydım belki daha iyi olurdu ama bilememişim işte ne diyeceğimi...
Bırakmasını istemedim beni, onu gönderdim bulaşıkları toplayacağım ayağına...
Gitti...
Bizde tuzluk biberliğimle bakıştık...
Ve birden dank etti!.. Ben hayal kuramaz olmuşum. Düşündüm en son hayalim neydi? Neyi geceleri başımı yastığa koyduğum anda düşleyerek uyumak bana mutluluk verdi? Yok... Hatırlayamıyorum, neydi, ne zamandı hiç bilmiyorum... 
